Swarzędz, Dziewicza Góra.. i dwie gleby na lodzie.

Niedziela, 17 stycznia 2016 · dodano: 17.01.2016 | Komentarze 13

Poranne słonko zachęciło mnie do przejażdżki. Wsiadłem więc na rower i pomknąłem przed siebie i jak to ostatnio bywa - bez planu.
Trasę kreśliłem na bieżąco, ale wiedziałem że muszę omijać drogi leśne i polne, gdzie jazda ze względu na oblodzenie stała się niezwykle niebezpieczna, o czym też przekonałem się podczas powrotu, zaliczając dwie solidne gleby na ów lodzie. Za pierwszym razem ucierpiały moje kolana i uchwyt lampki, za drugim tylko, albo aż łokieć, który sobie stłukłem uderzając w twardy lód.
Potem pogoda się zmieniła i zaczął mocno prószyć śnieg, który przykrył lodowe drogi i jazda stała się ślizgiem figurowym na oponach, których bieżnik wykazywał sprawność na poziomie 0%, a czasem to nawet prowadzić roweru nie mogłem, zjeżdżając wraz z nim z lekkiego podjazdu - była zabawa.

Na początek dojechałem Rynek w Swarzędzu

Ratusz w Swarzędzu

Potem jakimiś nieznanymi, lodowymi drogami krążyłem w Zielińcu

lód na drodze

Wyjechałem gdzieś na tyłach fabryki najbardziej ekologicznych aut świata w Poznaniu - Antoninku

Fabryka

Jadąc dalej natrafiam na stary przedwojenny cmentarz, gdzieś w lesie między Antoninkiem i Bogucinem. Cmentarz taki jakby opuszczony, zapomniany, ale było widać że ktoś o to dba.


Cmentarz

Następnie robię zdjęcie EC Poznań - Karolin i udaję się w stronę Dziewiczej Góry, gdzie już umówiony byłem na gorącą herbatę. W międzyczasie zaczął ostro prószyć śnieg.

Elektrociepłownia Poznań - Karolin


W drodze do Dziewiczej Góry pogoda zmieniła się i zrobiło się bardzo biało.


Popijając herbatę zerkam za okno na wieżę widokową na Dziewiczej Górze. Dziś była otwarta.

Po rozgrzaniu się w ciepłej izbie, wsiadłem z powrotem na rower i pojechałem do domu przez las. Właśnie wtedy zaliczyłem te dwie gleby na pokrytej lodem drodze. Jechać praktycznie się nie dało. Trochę mnie to zdenerwowało, bo przyjemność z jazdy jest w takich momentach znikoma, jednak okoliczności przyrody i piękny zachód Słońca zrekompensowały obite kolana i łokieć.

Wierzonka - zachód Słońca. W tle komin EC Poznań - Karolin


ENERGIA

Dziękuję za uwagę.

Poznań - Jezioro Maltańskie

Sobota, 16 stycznia 2016 · dodano: 16.01.2016 | Komentarze 1

Ze względu na całkowicie oblodzone drogi i ścieżki w lesie, wybraliśmy dziś wspólnie z Darkiem wariant asfaltowy. A że dawno nie byłem w Poznaniu nad Jeziorem Maltańskim, to też właśnie tam obraliśmy kurs. Od ostatniej odwilży minął ponad tydzień i śniegu jest już bardzo mało, jednak wszystkie te resztki zamarzają w nocy, tworząc pokrywę lodową.
Na drogach asfaltowych było sucho i bezpiecznie, no może poza tymi nieco bardziej uczęszczanymi odcinkami do Poznania, gdzie ruch samochodowy był duży. Do Jeziora Maltańskiego droga przebiegła szybko i komfortowo.
Nad samym jeziorem droga rowerowa o dziwo pokryta była lodem, stąd mało minęliśmy osób uprawiających sport, ale i my mieliśmy nie lada problem chcąc utrzymać pion na rowerze, mało brakowało do gleby. Na ścieżkach ludzi brak, ale był za to jeden kozak i to w samym jeziorze, siedzący w przeręblu i prężący bicki przed rozentuzjazmowaną widownią.
Ścieżki na Malcie pokryte są lodem prawie całkowicie, dlatego aby się gdzieś tam przedostać, zrezygnowaliśmy z jazdy tymi urokliwymi, miejskimi lasami przy brzegu rzeki Cybiny. Wybraliśmy zatem odlodzone drogi rowerowe i przedostaliśmy się poza granice miasta.
W powrocie jadąc w stronę Swarzędza, odbiliśmy przez Zieliniec do Gruszczyna, skąd przedostaliśmy się do pobliskiego lotniska. Stał tam ładny helikopter i podjechaliśmy ukradkiem w celu zrobienia sobie przy nim zdjęcia. Potem rozdzieliliśmy się z Darkiem i pomknęliśmy w swoje fyrtle.

trasa:
Pokaż trasę GPS
ździsie:

Bicki prężył w lodowatej wodzie, nie zauważając że z jaj ma pestki...


Przerwa na coś gorącego z termosu nad Jeziorem Maltańskim.


ścieżki pełne lodu


Cóż za współpraca. Psu jest ciepło i zarazem służy jako podpórka do czytania gazety.


Kobylnica Ligowiec - serwisanci regulują mechanizmy w helikopterze. Ciekawi mnie czy dali by radę wyregulować przerzutkę w rowerze :-)

Jak zwykle w towarzystwie Darka jeździło mi się nadzwyczaj dobrze. Czas jazdy jakby wolniej płynął, a kilometry nabijały się szybciej. Miło było odwiedzić Jezioro Maltańskie zimą, tafla lodu jeszcze bardzo gruba....ale nie spieszno mi jeszcze do wiosny. Niech sobie jeszcze tak będzie długo, bo jeździ się na prawdę przyjemnie.

Pechowo...

Niedziela, 10 stycznia 2016 · dodano: 10.01.2016 | Komentarze 4

Jazda zapowiadała się wyśmienicie - Słońce przebijało się przez mgłę, temperatura znośna, wiatr nie dął, a w mojej głowie pomysł przejażdżki po terenach gminy Kostrzyn i Pobiedziska.
Wyjechałem zatem w południe, wyspany i z zapasem energii.

Oto trasa:
Pokaż trasę GPSPo 20 km. gdzieś za wsią Buszkówiec złapałem laczka. Załatanie dziury zajęło mi sporo czasu, mimo "szybkich łatek". Zdjęcie opony z felgi przysporzyło mi wiele trudności, ponieważ nie miałem łyżki do zdejmowania opon. Na domiar tego, nie wiem jakim sposobem rozbiłem termos, z którego kawa rozlała się w plecaku.
Ale płakać nad rozlaną kawą nie zamierzałem, dlatego uporałem się z serwisem tak szybko, jak to możliwe, umyłem ręce w szorstkim śniegu i dalej w drogę.
Droga polna Uzarzewo - Sarbinowo


Polny kaloryfer


W drodze do Buszkówca


Myszołów


Awaria


Łatka na łatce :-)


sarny

Terenowe roztopy.

Sobota, 9 stycznia 2016 · dodano: 09.01.2016 | Komentarze 7

Po dwóch tygodniach tęgich mrozów, wokoło mojej wioski nastąpiła odwilż. Przez noc stopiło się sporo śniegu, na drogach asfaltowych w miarę znośnie, bo błoto pośniegowe ustąpiło suchej nawierzchni. Na drogach terenowych, czyli polno - leśnych, bo takimi się dziś poruszałem jechało się czasem asekuracyjnie ze względu na topniejący, ubity śnieg.
Takie roztopowe warunki nie przeszkodziły dziś mnie, ani mojemu towarzyszowi wycieczki - Darkowi i zgadaliśmy się na całkiem przyjemne kręcenie korbami.

A gdzie sobie pokręciliśmy to poniżej:
Pokaż trasę GPSZrobiliśmy całkiem spore kółko, po drodze sporo fajnych spotkań i ciekawostek. We Wronczynie podjeżdża taki malutki samochodzik z dwucylindrowym silniczkiem diesla o pojemności 0,5l. Sporo uciechy mieliśmy z tego Microcara, jego Vmax. to 50km/h, a właściciel mówił że na taki pojazd nie wymagane jest prawo jazdy.......hmmm nie mam pojęcia. Ale mega pozytywne wrażenie.
W Krześlicach przelatuje nam nad głowami potężny samolot z czterema silnikami. Darek znalazł w pewnej aplikacji dane tego samolotu - to był Airbus A340.
Potem już w Puszczy Zielonce, gdzieś nieopodal osady Ludwikowo napotkaliśmy spore stado jeleni szlachetnych, którym udało mi się na szczęście zdjęcie zrobić, choć to tylko jedna oderwana grupka.

Oto ździsie:

Oto Darek na drodze do Jerzyna.


Jezioro Jerzyńskie skute lodem.


Microcar produkcji japońskiej.


Krześlice


Zdjęcie zagadka - znajdź tu 2 sarny.


Airbus A340 Zurich - Tokio


Leciał szybko i wysoko...po 10 min. był już za Bydgoszczą.


Wronczynek - Stęszewko jeszcze w śniegu.


Jelenie szlachetne w Puszczy Zielonce.

Bardzo udany wypad rowerowy, w świetnym towarzystwie. Tak dobrze się we dwójkę jeździ, że zapomniałem o mijających kilometrach w tej chlapie :-) Dzięki Darek jeszcze raz i do następnego.

do pracy

Czwartek, 7 stycznia 2016 · dodano: 07.01.2016 | Komentarze 0

Puszcza Zielonka - jazda po śniegu.

Środa, 6 stycznia 2016 · dodano: 06.01.2016 | Komentarze 4

Napadało sporo śniegu przez noc. Wszędzie bieluśko i mroźno. Nie było mowy o garowaniu w czterech ścianach, dlatego wsiadłem na rower, wykorzystując nadal piękną zimową aurę.
Pierwsze metry to było przypominanie sobie podstaw jazdy po śniegu, a technika różni się nieco od jazdy po suchym, dlatego prawie doszłoby do pierwszej gleby tego roku :-)

Wybrałem się do lasu, do Puszczy Zielonki naturalnie. Zrobiłem trasę po parku krajobrazowym, zakreślając na mapie takie poharatane serducho:
Pokaż trasę GPS
W lesie można powiedzieć, że przecierałem szlaki, ale sam nie byłem. Spotkałem po drodze dwóch rowerzystów i tyle samo biegaczy. Oprócz tego dwie terenówki, ciągnące kuligi.
Jedno co mnie martwi to brak jakiejkolwiek dzikiej zwierzyny w głębi lasu...może grasują gdzieś na obrzeżach.

Padający śnieg pięknie zabielił otoczenie, a po świeżym puchu jechało się wyśmienicie. Gorzej było na rozjeżdżonych odcinkach, gdzie przednie koło mojego roweru lawirowało z lewej na prawą, nie mogąc utrzymać przyczepności. Obyło się bez gleb, choć dwa razy było blisko. Podjechałem pod kilka stałych miejscówek, gdzie cyknąłem zdjęcia.

Jeździło się przyjemnie, ale humor zepsuło mi szczypanie palców stóp pod koniec jazdy - na szczęście pod koniec. Zapraszam do galerii:

Dębogóra


Ludwikowo


Na Florydzie śnieg


Jezioro Miejskie w Okońcu


Rozjazd w Głęboczku


Jezioro Głęboczek w Głęboczku


Słońce próbowało się przebić przez śnieżne chmury


Grigori i jego zimowy Felt.

Do następnego :-)

taki mały teścik.

Wtorek, 5 stycznia 2016 · dodano: 05.01.2016 | Komentarze 3

Tak w ramach uzmysłowienia sobie.......
Ciekawostka:
Wsiadłem na rower przy temperaturze -9,5*C odziany, w że tak powiem strój cywilny, czyli strój zimowy (nierowerowy), taki w jakim zwykle poruszamy się na co dzień - spodnie jeansowe, jedna para skarpetek, buty zimowe bez ocieplenia, bluza, kurtka zimowa, czapka i rękawiczki z zamszu. Po prostu tak jak zwykle wybieramy się w mrozie na spacer.
Po 10 kilometrach jazdy miałem dość. Palce rąk i stóp odmarznięte, dupa i pachwina tak szczypały, że nadal czuję te mrowienie pisząc ten tekst, poza tym twarz niczym nie osłonięta zmarzła tak, że nie mogę wypowiedzieć słowa. Choć  byłem świadom różnic w stroju rowerowym, który przeznaczony jest na mrozy tzn. kominiarka, kurtka, ocieplacze neoprenowe, rękawiczki, bielizna termoaktywna itd. uzmysławiam sobie teraz fakt zadawania mi pytań przez laików rowerowych typu: :Czy ty jesteś normalny?", albo: "Nie jest ci zimno?". Otóż tak jestem normalny i nie jest mi zimno :-)

Musiałem to sprawdzić. Ciekawość mnie zżerała. Chciałem się poczuć jak laik zadający mi te pytania....ale czy coś mi to dało...nic, bo ja już wiem to dawno (jeżdżę zimą nie od dziś), a laik zawsze pozostanie laikiem :-)

W takim mrozie to jeszcze nie jeździłem.

Niedziela, 3 stycznia 2016 · dodano: 03.01.2016 | Komentarze 8

O świcie ponoć termometr wskazywał -16*C, kiedy ja wstałem czyli o 9:00 wskazywał już -13*C.


Gdy wsiadałem na rower temperatura wzrosła do ok.-10*C i domniemam, że taka właśnie aura utrzymywała się przez cały przebieg mojego dzisiejszego wypadu.

Ubrałem się dziś już maksymalnie, ekstremalnie, od czubka głowy po pięty...mimo to na zamarzające palce stóp rady nie ma. Po około 25km. jazdy jakieś małe imadełko zaczęło z coraz to większym zaparciem ściskać moje końcówki palców stóp. Nie było innej rady jak zsiąść z roweru i troszkę poskakać w miejscu.
Pomogło, bo po doprowadzeniu ciepłej krwi do stóp, już taki kryzys cieplny nie pojawił się do samego domu.

Oto trasa:
Pokaż trasę GPS..........
Ale teraz po kolei. Trasę wymyśliłem sobie spontanicznie, ale w zamyśle chciałem pokręcić po asfalcie.
Już wyjeżdżając spod bloku, dało się odczuć tę niską temperaturę, dobrze że miałem kominiarkę, bo to uczucie szczypania na twarzy po wyjściu z ciepłego domu, mogłoby zgasić mój zapał, a tak z uśmiechem na twarzy pojechałem do...

Dwór we Wronczynie z XVIII w.

Nieczynna gorzelnia we Wronczynie.

Wronczyn - Krześlice. Jakaż piękna polna droga.

Po około 15km. jazdy w tym mrozie, na kominiarce zaczyna zamarzać para, jednak z resztą członków ciała wszystko jest w jak najlepszym porządku. Dojeżdżam do Krześlic, skąd robię mały skrót polną drogą do Łagiewnik. Drogi polne są tak twarde, że upadek byłby bardzo bolesny, więc zachowuję dużą ostrożność.

Para wydobywająca się z buzi zamarza na kominiarce po krótkiej chwili.

Droga polna z Krześlic do Łagiewnik.

Następnie jadę długi odcinek asfaltami, wprost pod wiejący wiatr. Zazwyczaj wieje z zachodu, jednak dziś było odwrotnie i dojazd do kresu - celu wycieczki, czyli wsi Sławna przebiegał wręcz katorżniczym wysiłkiem. Wtedy to właśnie po raz pierwszy zacząłem odczuwać małe imadełko na palcach stóp.

Kaplica św. Rozalii w Sławnie z 1785 roku.

W Sławnie poszukałem miejsca na odpoczynek, gryz batona i łyk gorącej kawy. Znalazłem. Rozgościłem się w lasku nieopodal wsi, zakryty drzewami, mogłem oddać się delektowaniu gorącym napojem. Baton był tak twardy, że mógłby służyć jako młotek, więc namaczałem go w kawie i wtedy był jadalny :-)
Po chwili zapomnienia sprzątam po sobie i podnoszę rower....Patrzę na tylne koło i mówię: "podpompuję troszkę oponę - będzie lepiej szedł na asfalcie" Wkładam pompkę gdzie trzeba, a tu pssssssssss! Powietrze zamiast wlatywać w wentyl, to wylatuje! What the f.....!? Okazało się, że pompka (nieźle już wyeksploatowana) odmówiła posłuszeństwa w tym mrozie. Dopiero pół godzinne dyganie, sprawiło, że tłok się rozgrzał i zaczął wytwarzać ciśnienie, ale nieźle mnie to wystraszyło. Perspektywa 30km. do domu i flaka w oponie w takim mrozisku nastręczała mnie o konwulsje, więc kiedy tylko poczułem delikatne drgnięcie obwodu opony, nie przestawałem dygać, aż mi prawie ramię odpadło ze zmęczenia, a dłonie z zimna, bo robiłem to bez rękawiczek naturalnie :-)))
Koniec końców napompowałem ile trzeba i od razu wsiadłem na rower w drogę powrotną. Największą radością okazał się być właśnie powrót, bo z wiatrem w plecy, całe 30 kilometrów z nadyganą oponą :-)

baton w kawie :-)

W gminie Kiszkowo śniegu brak.

Wieża kościoła w Kiszkowie, a w oddali lasy Puszczy Zielonki, w które za chwilę się zagłębię.

Rzeka Mała Wełna zamarzła całkowicie.

Za Kiszkowem wjechałem w lasy Puszczy Zielonki, potem jazda w poprzecinanych przez drzewa promieniach zachodzącego Słońca. Widoki przyjemne, ale gdyby nie wspomniany ekstremalny ubiór, wycieczka dzisiejsza mogła by nie być taka udana. A tak była i to bardzo, mimo kilku kryzysów cieplnych w palcach stóp, nie było najgorzej bo dało się to "rozchodzić"

Puszcza Zielonka. droga Zielonka - Tuczno.

Przeżyłem...rower też :-)

Chyba nie jeździłem rowerem do tej pory w tak niskiej temperaturze. Zdarzało się w -9*C, ale w ponad -10*C to chyba nie. Wykorzystałem tą sprzyjającą pogodę i nabrałem kolejnego doświadczenia w ekstremalnej jeździe rowerem :-) Tyle na dziś hej :-)

Jezioro Swarzędzkie, dolina Cybiny, Jezioro Kowalskie.

Sobota, 2 stycznia 2016 · dodano: 02.01.2016 | Komentarze 12

Od jakiegoś czasu myślałem o odwiedzeniu Jeziora Swarzędzkiego i dzisiaj nadarzyła się okazja, aby ten akwen objechać dookoła. Okazja się nadarzyła, bo jest sobota, mam wolne, a na dworze piękna, surowa, mroźna zima.

Oto trasa:
Pokaż trasę GPS

Wyjechałem zatem opatulony w przeróżne rowerowe technologie odzieżowe, bo na zewnątrz niby -7, ale wicher wiał tak silny że odczuwało się temperaturę dużo niższą. Wziąłem także gorącą kawę zbożową z mlekiem w termosie, bo nie ma nic przyjemniejszego na mrozie jak łyk czegoś parzącego.
Nad J.Swarzędzkim nie spotkałem żadnego rowerzysty, ale za to kilku biegaczy i zniszczonego fiacika.

Na parkingu przy Jeziorze Swarzędzkim, między Gruszczynem a Zielińcem stał ten zniszczony Fiat. Żal samochodziku...:(

Jezioro Swarzędzkie dzielnie walczy z naporem fali mrozu.

Na ścieżce tuż przy brzegu Jeziora Swarzędzkiego w Swarzędzu.

Po objechaniu Jeziora Swarzędzkiego odbiłem w stronę Gortatowa, na ścieżkę dydaktyczną przy dolinie rzeki Cybiny. Krajobraz z tamtejszego punktu widokowego znam już doskonale i kilka razy wstawiałem na blogu. Dziś postanowiłem wejść po skarpie, w niedostępnym miejscu i uraczyć swoje oczy widokiem na ów dolinę z jeszcze wyższego punktu, bo na szczycie zwichrowanego pola.
Cóż za potworny wicher tam hulał! Stojąc na szczycie pola, drobinki piasku ze śniegiem smagane sążnistymi podmuchami wiatru chciały podnieść mnie do góry. Aby zrobić zdjęcia musiałem zdjąć rękawiczki....dłonie zamarzały na kość po kilkunastu sekundach.

Wchodzę więc na polny szczyt, a dookoła widoki jakby pustynne...

Strzał okiem na prawo, a w oddali Uzarzewo.

Strzał okiem na lewo, a tam dolina Cybiny, Gruszczyn i komin EC Karolin na horyzoncie.

Powolutku cała woda skuta zostanie lodem. Tymczasem pozostają jeszcze takie wodne wysepki, z których korzystał w tej chwili łabędź.

Widoki na tym polnym wzgórzu przypominały mi troszkę łebską wydmę.

A mroźny, przeszywający pyłem wicher wiał tak mocno, że tumany wzbijały się w niebo.

Przemierzyłem odcinek wzdłuż doliny Cybiny, wyjeżdżając gdzieś przed wsią Uzarzewo. W lesie wyciągnąłem parzącą kawę z termosu i wziąłem kilka rzęsistych łyków - co za błogostan mnie dopadł. Rower, mróz, śnieg, piękne widoki, gorąca kawa...nic więcej mi trzeba nie było w tym momencie. Niesiony chwilą błogostanu, postanowiłem przedłużyć sobie nieco trasę skręcając na Uzarzewo - Święcinek, skąd prowadziła długa prosta po polu, gdzie jechałem pod wiatr. Jest tam może ze 2 kilometry, ale jazda pod tak silny i niesamowicie przeszywający mrozem wicher odebrało mi sporo sił. Potem schowałem się odrobinę w lesie i czułem jak palce u nóg zaczynają mi pulsować z zimna.

Łapy odpadają, ale zaraz będzie dobrze - kawa inka z  mlekiem w parzącej odsł>
Saren widziałem dziś sporo w okolicach Uzarzewa, ale tylko tej postanowiłem cyknąć fotkę dla potomnych :-) ....bo przecież mój blog bez zwierząt nie byłby moim blogiem :-)

Oto odsłonięta droga polna z Uzarzewa - Święcinka do Góry, gdzie mroźny wicher wiejący w twarz, zabrał mi sporo sił. Przez tę drogę przebiegły mi dwa spore stada saren, ale nie miałem siły wyciągać aparatu...

Potem udałem się do Jerzykowa, skąd moimi leśnymi fyrtlami wróciłem do Wierzonki. Został mi jeszcze kubek gorącej inki, który opróżniam w Barcinku, zaledwie żabi skok od domu. Jezioro Kowalskie w jakiś 80% pokryte już lodem, a przy jego brzegach sporo ludzi skaczących po wystających kępach - stan wody na zalewie jest chyba najniższy w historii.

Jezioro Kowalskie - widok z Barcinka.

Na koniec zdjęcie dzięcioła, który niczym nie zawstydzony wystukiwał dzięcioli alfabet na słupie telegraficznym.

Pierwszy śnieg w Nowym Roku.

Piątek, 1 stycznia 2016 · dodano: 01.01.2016 | Komentarze 9

Jakże odmienny widok za oknem w 2016 roku. Jest biało i mroźno, czyli dla mnie bardzo przyjemnie - szybko spełniają się noworoczne życzenia, aby ten był udany :-)
Pojechałem po cieniutkiej warstwie świeżego śniegu, leżącego luźno na drogach asfaltowych, które zaprowadziły mnie do Gminy Kiszkowo. Przejeżdżałem przez kilka wiosek, a po drodze cisza i brak żywej duszy. Nawet na nieco bardziej ruchliwych drogach jak np. Pobiedziska - Kiszkowo mogłem jechać wężykiem i nikt by mnie nie przejechał. Coś mi się wydaje, że połowa narodu leczyła dziś kaca :-) 
Śnieg delikatnie sobie prószył, nadając tej noworocznej wycieczce zimowego klimatu, a mróz policzkował moją twarz.
Ubrałem się idealnie i przez te 50km.żadna część ciała mi nie zmarzła (no dobra, poliki trochę), w dodatku wziąłem dziś gorącą kawę w termosie, a to na mrozie jest zbawienie.

Trasa:
Pokaż trasę GPSździsie:

Jezioro Wronczyńskie Duże w zimowej scenerii.


Sroczyn - Węgorzewo.


Jezioro Turostowskie


Paw w Turostowie :-)


Wreszcie ZIMA!